Baby Steps

Το κάθε βήμα μου καταλήγει σε πτώση... Τόσα χτυπήματα δεν έχω φάει από τα 6-7 μου όταν μάθαινα να οδηγώ το ποδήλατο χωρίς τα βοηθητικά τροχάκια

Αλίμονο αν κυκλοφορούσα ακόμα με τα βοηθητικά. Αλλά έτσι πάει... όταν πέφτεις σηκώνεσαι δεν υπάρχει λόγος να κάθεσαι χάμω και να μοιρολογάς την ζωή σου, έπεσες απλά. Η ζωή δεν θα μας περιμένει να τα βρούμε μαζί της με το πάσο μας, η ζωή συνεχίζεται και τελειώνει μια φορά για τον καθένα. Όλα συνεχίζονται (και οι σειρές δυστυχώς ή ευτυχώς) ακόμα και όταν κοιμόμαστε η γη κινείται... αν εμείς περνάμε σούπερ και θέλουμε να κρατήσει περισσότερο η μέρα ή αν περνάμε χάλια και θέλουμε να τελειώσει αυτή η γκαντέμω μέρα γρηγορότερα δεν θα γίνει.

Αλίμονο αν τα παρατούσαμε όλοι από την πρώτη φορά που δοκιμάζαμε κάτι, θα ζούσαμε κάπου σε κάποια σπηλιά ακόμα... Έτοιμος ή όχι έφθασε η στιγμή που οι ανάγκες (κοινωνικές, ηθικές, ατομικές ή ένα συνονθύλευμα από όλα αυτά) σε πιέζουν να προχωρήσεις ακόμα και αν δεν θες. Κάποια πράγματα είναι εύκολα και κάποια δύσκολα...

Οι προσπάθειες δεν έχουν όριο. Η υπομονή όμως έχει. Και νομίζω είμαι κάπου εκεί... Δεν είμαι ανυπόμονος, είμαι κουρασμένος και λίγο απογοητευμένος. Από πολλές πλευρές, για πολλά θέματα, αν όχι από όλα. Συμβαίνουν περίεργα πράγματα και είμαι λίγο μουδιασμένος επειδή δεν έχω δουλειά... Αλλά σιγά μην τα βάλω κάτω (ειδικά τα επαγγελματικά) γιατί από όλα τα κακά-κληρονομικά (βλέπε μεγάλη μύτη) πήρα και την γαϊδουρίσια επιμονή και το γινάτι. Θα μου πάρει λίγο χρόνο να βάλω μπρος αλλά εντάξει μωρέ, ήδη τώρα που το σκέφτομαι θέλω να κάνω πράγματα...

Βρε δες τι παθαίνει κανείς ότι προσπαθεί να πει τον πόνο του στις 1 και είκοσι το πρωί... Να το κάνω πιο συχνά νομίζω! Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ το έβαλα στόχο πως αυτή η βδομάδα θα είναι Τέλεια!

Καλή, Υπέροχη και Τέλεια βδομάδα να έχετε!