Οι άνθρωποι ή οι ανθρώποι; Γιατί όχι οι ανθρωποί; Δεν υπάρχει καμιά απολύτως σημασία που θα βάλω τον τόνο, αν θα βάλω καταρχάς τον τόνο ή αν δεν θα τον βάλω, ή αν θα τον φύγω, δεν έχει γενικά καμιά σημασία (και τώρα βάζω τόνους επειδή μου την δίνουν οι κόκκινες γραμμές του διορθωτή, μου θυμίζουν τις εκθέσεις μου στο Λύκειο) Έτσι και αλλιώς αν γράψω τα μισά από αυτά που γράφω πλ θ κτλβ τ γρφ!
Μην ψάχνετε ερωτήσεις αν ξέρετε τις απαντήσεις.
Η γιαγιά είναι γιαγιά και η μαμά είναι μαμά και ούτω καθεξής! Οι άνθρωποι είναι ένα μέρος της ζωής, ίσως το πιο ασήμαντο, άλλοι λένε πως είμαστε επισκέπτες, άλλοι λένε πως η ζωή μας είναι μερικά δευτερόλεπτα αν σκεφτούμε το σύμπαν σε ανθρώπινα όρια, άλλοι λένε πως βαριούνται την ζωή τους. Η ζωή είναι άλλοτε πολύ σύντομη και άλλοτε πολύ αργή, εξαρτάται ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης σου. Γενικά την σύγκριση να την αποφεύγετε...
Ο Κ., ο Κ., ο Μ., ο ποιητής, ο Μ., ο Σ., ο Σ, ο Πολυχρονάκης, ο Σακελλαρόπουλος, ο Σωσίρ, ο Κ., ο γείτονας-με-την-κρίση-ηλικίας-τάχα-προσπαθώ-να-ξεχάσω-το-όνομα-του, εγώ, εσύ άνδρα αναγνώστη, είμαστε όλοι άντρες και κανένας δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο άντρας από τον άλλο. Ούτε ο Σαβόπουλλος ξαφνικά είναι ένα τίποτα. Μόλις το τίποτα έγινε λέξη, αυτομάτως έγινε κάτι... Το τίποτα (,ο Θεός) και το άπειρο είναι έννοιες που δεν θα συλλάβουμε.
Δεν έχει σημασία, στην τελική και πάλι, να πούμε αν το σύμπαν -ή ότι άλλο ήταν- είχε όντως 11 διαστάσεις πριν το Big Bang, εδώ για να δεις 3 πρέπει να φοράς τάχατες ειδικά γυαλιά στον κινηματογράφο. Και θα με ρωτήσεις, μήπως είναι μονοδιάστατα; Και πάλι όχι. Δεν είμαι εδώ να δίνω απαντήσεις σε ερωτήσεις, δεν είμαι ο ξερόλας και δεν δύναμαι, και αν σας πεις κάποιος ότι έχει τις απαντήσεις για όλα να μην τον πιστέψετε. Καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με παραφυσικά και μεταφυσικά και να ασχοληθούμε λιγάκι με την ζωή μας, αυτήν εδώ, ούτε καν την επόμενη!
Έχω και εγώ πολλά υπόψιν μου, δοκίμασα μάλιστα μερικά να τα υλοποιήσω. Έχω φάει εγώ πόρτες κατάμουτρα, έχω φάει και πόρτες με απεριτίφ σαν συνοδευτικό, επειδή δεν είμαι αρκετά όμορφος, επειδή δεν είμαι αρκετά άνδρας, επειδή δεν είμαι αυτό το κάτι αλλά εντάξει. Και εμένα μου τάξαν ουρανούς (με ή χωρίς τα άστρα, δεν γνωρίζω, δεν φτάσαμε στο συμβόλαιο)
Σημασία έχει να κάνεις αυτό που θες. Θες να ερωτευθείς; Να ερωτευθείτε κύριε Ιθάκη-μαν μου, αλλά μετά όταν φάτε τα μούτρα σας αγαπητέ μην παραπονιέστε, εσείς τα θέλατε, να τα τώρα. Και ας περνάς τάχα ανέμελος έξω από το σπίτι κάποιου, και αναστενάζεις γιατί ίσως έχει παρέα αυτός ο κάποιος, και ας λες ανάθεμα την ώρα που έμαθες που μένει.
Η ζωή συνεχίζεται, ότι και να κάμουμε εμείς, ότι και αν πούμε, ακόμα και να πεθάνουμε όλοι οι άνθρωποι μαζί, ναι και τα 8 δισεκατομμύρια, όσοι κι αν είμαστε τελοσπάντων, η ζωή συνεχίζεται. Αυτή είναι μαγκιά ναι! Το πολύν το “Κύριε Ελέησον” βαρκιέται το τζαι ο Θεός, λέει μια παροιμία. Η ζωή εδώ είναι, ήταν εδώ πολύ πριν να εμφανιστούμε εμείς, και θα είναι εδώ για... όσο... τόσο... Πρέπει όλοι να σταματήσουν να κάνουν τις φώκιες και να σταματήσουν να μοιρολογούν!
ΥΓ. Λυπάμαι πολύ που δεν ανάρτησα εορταστικό ποστ για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851- 3 Ιανουαρίου 1911) Το ίδιο απόσπασμα, που είναι το αγαπημένο μου από το ποίημα συνειδητοποίησα πως το έβαλα στο περσινό αφιέρωμα, με το βιογραφικό του ποιητή
ΥΓ2. Αυτό ήταν μέιλ από εμένα προς μια φίλη, ελαφρώς διασκευασμένο σε Κοινή Νεοελληνική
Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.. Και σήμερα μια καινούργια μέρα είναι!
Καλή Εβδομάδα!
