Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Cats

Έβρισκα τους γάτους εκνευριστικά πολυγαμικούς... Είναι όμως εξαιτίας της ανασφάλειας της εποχής. Κοιτάξτε, ξέρετε και εσείς ότι τα πράγματα στον ερωτικό τομέα και στις διαπροσωπικές σχέσεις έχουν αλλάξει τόσο πολύ και είμαστε σε άλλα επίπεδα πια. Και εγώ πάντα είχα αυτό το ρομαντικοτέτοιο μικρόβιο και ήθελα τις αποκλειστικότητες μου ένιχαου, και η σκέψη από μόνη της ότι μοιράζομαι έναν άνθρωπο -ερωτικά- με άλλους με εξοργίζει. Λογικό έτσι; Κάποτε προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήμουν λάθος κιόλας...

Τα πράγματα άλλαξαν δυο χρόνια περίπου πριν... όχι με τις σχέσεις, με τους γάτους. Ένας γάτος, αλήτης, παλιόπαιδο, άρχισε να συχνάζει στην αυλή μας και απλά καθόταν. Το επόμενο βήμα έγινε όταν του φέραμε φαγητό (ναι, ο έρωτας περνάει από το στομάχι). Και μην τα πολυλογώ τώρα, ο γάτος άρχισε να με εμπιστεύεται και γίναμε καλοί φίλοι. Το βράδυ όταν κοιμούνται οι δικοί μου, καθόμαστε μαζί στον καναπέ, βλέπουμε τηλεόραση και πάει λέγοντας... Νομίζω δεν τρώει κι αλλού πια, πιο παλιά το έκανε, είμαι σίγουρος.

Τώρα έχουμε συνδεθεί ψυχολογικά. Άρα θεωρώ πως έχω κατοικίδιο... Αλλά αυτός ο γάτος είναι ακόμη αλήτης. Ναι, του αρέσει να τον χαϊδεύω, του αρέσει να καθόμαστε μαζί, αλλά είναι και οι δικοί του όροι επί τάπητος... θέλει φαγητό. Βλέπεις η μέχρι τώρα απειρία μου σε ζητήματα σχέσεων με είχαν κάνει να ξεχάσω ότι οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζονται και από τους δύο συμμετέχοντες. Απλά το θέμα είναι ότι τώρα είναι αλλιώς.

Δεν θέλω να λείπω από το σπίτι. Ακόμα και πριν δεθούμε τόσο πολύ, ένιωθα άσχημα όταν του έβαζα φαγητό και έκλεινα την πόρτα, ξέροντας ότι αφού φάει θα κάτσει έξω από την πόρτα. Ένιωθα άσχημα όταν έφευγα από το σπίτι την ώρα που ερχόταν. Είμαι ενοχικός τελικά; Από την άλλη νιώθω τόσο μεγάλη χαρά όταν τον βλέπω να με περιμένει να κατέβω από το αυτοκίνητο όταν επιστρέφω από την σχολή. Νιώθω απέραντη χαρά όταν έρχεται τρέχοντας όταν ακούσει να ξεκλειδώνω την πίσω πόρτα. Είναι σαν παιδί μου.

Και τώρα είμαι άλλος άνθρωπος. Αδιαφορώ για τις τρίχες που θα έχουν τα ρούχα μου, απαξιώ για τις φωνές της μάνας, δεν με ενδιαφέρει να ξοδέψω παραπάνω λεφτά για να του αγοράσω κάτι ξεχωριστό για να φάει. Αλλά ανησυχώ για αυτόν, μερικές φορές υπερβολικά, σκέφτομαι δυο και τρεις φορές αν θα κάνω πολυήμερες διακοπές και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχει κι άλλος εκεί έξω, κάπου εδώ τριγύρω, που νιώθει ακριβώς το ίδιο για αυτόν τον γάτο.

ΥΓ. Γνώρισα κάποιον.

4 σχόλια:

Ξενικός είπε...

με τον άνθρωπό σου μπορείς να πας πολυήμερες διακοπές. Με το γάτο, μάλλον όχι. Πάντως, η μνήμη κι αφοσίωση της γάτας είναι σαν του σκύλου, λένε...
Ξενικός

Tremens είπε...

Βουρ στον πατσά και μη φοβάσαι τίποτα

Hfaistiwnas είπε...

χοχοχο όλη η εισαγωγή του γάτου ΓΙΑ ΕΝΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΙΟ;;;; χαχαχα! Θέλεις μερικές ξυλιές στα πισινά..



ΥΓ. Οι 50 αποχρώσεις του γκρι φταίνε.. χαχαχαχαχαχχα!!!

Ιθάκη-man είπε...

@ Ξενικός
Αν ήταν σκύλος θα ήταν ίσως πιθανό να ρχόταν μαζί μου για διακοπές... αλλά τώρα γάτος διακοπές δεν λέει :p

@ Delirium
Βουρ! Πρόσω ολοταχώς καπετάνιε!
Τα φιλιά μου

@ Ηφαιστίωνας
Όχι, ο γάτος με προβλημάτιζε καιρό. Το Υστερόγραφο έτυχε :p