Μια κατσαριδούλα...

... η μικρή Τερέζα

Προψές το βράδυ επιστρέφω σπίτι νωρίς -ήτοι πριν τις 2- και αποφασίζω να κοιμηθώ νωρίς. Μα φευ! Δεν ήταν όμως γραφτό μου και τσα! Μια κατσαρίδα ξεπροβάλλει δίπλα από το κρεβάτι. Εγώ σε ψυχραιμότατο πανικό ξυπνάω όλη την γειτονιά με τις γαουροφωνάρες μου και εξαπολύω τόσο βρισίδι που δεν ξανάγινε ποτέ σε τηλεοπτικό στούντιο. Προσπαθώ να την σκοτώσω, αλλά εξ αποστάσεως σκότωμα κατσαρίδας δεν έγινε ποτέ.

Αφού τρέχω για να πάρω το εντομοκτόνο -γνωστής μάρκας αλλά δεν είναι ποστ με τοποθέτηση προϊόντος αυτό άρα δεν λέμε μάρκα- η κατσαρίδα άφαντη. Αποφασίζω να στρώσω στο σαλόνι αλλά η ζέστη, κωλόζεστη, δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ. Επιστρέφω στο δωμάτιο με το εντομοκτόνο στο χέρι και την βλέπω ξανά να κόβει βόλτες. “Έτσι είσαι;” είπα “You wanna play it hard, I'll give it to you bitch” κανονικά συζήτηση, ναι. Άρχισα να ψεκάζω τόσο που έγινε το δωμάτιο θάλαμος αερίων.

Ανοίγω τα παράθυρα, μπας και μ' ακούσει κανας γείτονας και έρθει να μου φέρει ένα μυστικό όπλο κατά της κατσαρίδας και να ξεβρωμίσει ο τόπος αλλά τίποτα. Ούτε γείτονας συγκινήθηκε, ούτε το δωμάτιο απαρνιόταν την βρωμιά του εντομοκτόνου. Και εγώ στην γωνιά να ψεκάζω κάτω από το κομοδίνο όπου πήγε και κρύφτηκε η κατσαρίδα. Τελικά δεν ξέρω αν πέθανε αλλά νύσταζα τόσο πολύ που είπα να κοιμηθώ.

Εννοείται πως είχα απομακρύνει το κρεβάτι από κάθε άλλο έπιπλο και μάζεψα ότι υπήρχε χάμω και πάει λέγοντας. Μόνο σφουγγαρίστρα δεν κατέβασα. Ένιχαου... Κοιμάμαι όσες ώρες απομένουν. Μετά ξεκίνησε ο καθαρισμός. Λες και θα ρθουν υποψήφιοι αγοραστές του σπιτιού... Όχι το καθάρισμα της πεθεράς, κανονικό και με τον νόμο.

Έπρεπε να με βλεπες με το μάτι γαρίδα να βγάζω όλο το ερμάρι και να βάζω πίσω τα ρούχα με τάξη, σειρά και προσοχή. Από τα ψυχαναγκαστικά μου, ξέρεις τώρα, μπορείς να φανταστείς. Ξαναδιπλώνω φανέλες γιατί δεν είχαν όλες το ίδιο μέγεθος με αποτέλεσμα η στοίβα ρούχων να γέρνει προς κάποια κατεύθυνση. Στο περίπου τα δίπλωνα, είπαμε ψυχαναγκασμός αλλά όχι και τόσο, δεν έβγαλα και χάρακα βρε αδερφέ. Στο πιο χαμηλό ράφι τα γυμναστικά. Σκοτώθηκα απ' την γυμναστική που θέλουν και ράφι μόνα τους. Έναν κοιλιακό δεν είδα ακόμη. Πάνω από αυτά τα μπλουζάκια και πιο πάνω τα τρικά και τα footer. Και αφού αυτά ταχτοποιήθηκαν είπα να ταχτοποιήσω κι άλλα πράγματα...

Πειθαρχία και αρετή! Έτσι πάει. Έτσι θα προκόψω (sic).

Communication

Άμα προβληματίζομαι για το βράδυ που πάει να τελειώσει, σημαίνει πως η έξοδος ήταν κάπως αποτυχία. Λέω κάπως πρώτον για να το κάνω λιγότερο μελοδραματικό και δεύτερον γιατί δεν είμαι απόλυτος, πάνω από όλα. Αλλά πριν λίγο καθώς ήμουν στην τουαλέτα σκεφτόμουν πόσο αστείο είναι αυτό το πράγμα, να αναλώνομαι σε σκέψεις... σόρυ αλλά η Σελίν γράφει μουσική στην τουαλέτα, εγώ δεν μπορώ να σκέφτομαι;

Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι πολύ, και με κουράζει... και με κουράζω! Δουλειά δεν είχε ο διάολος.... Το μυαλό μου δεν στροφάρει κανονικά. Παίρνει στροφές βινυλίου για να διαβάσει ένα σιντάκι μωρέ... Δεν ξέρω τι διόδους παίρνει το σήμα στον εγκέφαλο αλλά το μήνυμα δεν πάει απευθείας, περνάει από χίλια άλλα σημεία, εμπλουτίζεται τόοοσο πολύ που αφού φτάσει μπορεί να κάνει μπαμ. Δηλαδή στην τελική, το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι, μου μένουν λίγα μυαλά πεταμένα εδώ και εκεί (μεταφορικά πάντα). (Προφανώς). (Για να 'μαι εδώ).

Και γιατί με πνίγει η σκέψη; Επειδή νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι δεν μπορώ να το μεταδώσω... Νιώθω ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω σαν άνθρωπος προς άνθρωπο ή έστω σαν δορυφόρος σε άνθρωπο. Δεν ξέρω αν εκπέμπω εγώ σε λάθος συχνότητα -πιθανόν κι αυτό- αλλά δεν επικοινωνούμε σήμερα (και όχι μόνο σήμερα). Don't get me wrong μωρέ, δεν μιλάω τώρα φιλοσοφικά για την επικοινωνία και κατανόηση και τις διαπροσωπικές σχέσεις... Όχι, όχι και πάλι όχι. Και ματαξαναόχι! Δεν με σώνει και το κλίμα να κάνω τόσο φιλοσοφάντζα συζήτηση, ήτοι 36 βαθμοί και 2 μποφόρια!

Υπάρχουν δυο-τρία άτομα που με ακούνε και με κατανοούν την δεδομένη φάση και ενίοτε απαντούν. Σαν την τύχη του μπλογκ δηλαδή, α γεια σου!

Η λύση είναι μια, πάμε παραλία! Το λέει και αυτή με την απαρρρρράδεκτη πρρρροφορά της τρρρρρανκίλας. Στις παραλίες αδερφές μου, στις παραλίες! Κάποιος;

Poison

Όταν ακούω την μάνα μου να λέει ότι τα παλιά τα χρόνια ήταν χρυσές εποχές ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα χτυπάει κόκκινο. Μετά βλέπω το κινητό μου, το οποίο μετά από 4 τηλωνήματα λέει “Battery low” και αναθεωρώ, ίσως η μάνα να 'χει δίκιο. Μετά συνειδητοποιώ ότι ο πουριτανισμός μέσα μου είναι σε υψηλά για την εποχή επίπεδα και λέω να καλμάρω κάπως... Έτσι έριξα ένα μαραθώνιο Σέιλορ μουν.

Πάει καιρός να κάνω γυμναστική και είπα να κάνω σήμερα. Ζυγίστηκα όμως και είδα ότι έχασα κιλά! Από που να τα 'χασα δεν ξέρω... Και κάτι είχα καταλάβει, όταν φυσούσε προψές και δεν μπορούσα να κάνω βήματα μπροστά. Επιπλέον τις τελευταίες τρεις μέρες είχα ένα ελαφρύ πρόβλημα με τα της κοιλιακής χώρας. Τώρα γιατί έκανα γυμναστική δεν ξέρω... Μωρέ ξέρω. Τοξίνες. Να φύγουν όλα από πάνω μας (μαζί και το νερό). Νιώθεις αναζωογονημένος -σε ευχαριστώ ορθογράφε για την βοήθεια.

Παράλληλα προσπαθώ να οργανωθώ για διακοπές. Η προσπάθεια μετράει (κάπως). Όλα γίνονται, το 'χω δει χαλαρά και με την δουλειά, κάτι μπορούμε να κανονίσουμε και μ' αυτούς. Θάλασσα δεν με βλέπω να πηγαίνω... 3 φορές όλες κι όλες μέσα σε 2 μήνες είναι ντροπή, και να πεις ότι μένω στου διαόλου τη μάνα; Σε νησί μένω! Απαπαπα. Άπονη ζωή. Συν, άπονο νησί.

Παράλληλα προσπαθώ να αλλάξω παραστάσεις... κατά την έκφραση. Έκοψα το διάβασμα. Ναι, enough is enough, μυαλό είναι και ο επεξεργαστής είναι του '90, αντιλαμβάνεσαι, έχουν βγει και καλύτεροι από τότε. Ε, πριν καεί μια και καλή το μυαλουδάκι μου είπα να ρίξω λίγο τους ρυθμούς και όλα τα σχετικά. Άρα διάβασμα γιοκ. Και καλά χαλαρώνω. Προσπαθώ να φτιάξω τις ώρες που κοιμάμαι, φτου μου μην με ματιάξω, τα καταφέρνω. Και αυτά... Οι σκέψεις είναι εδώ, μια ανησυχία είναι εδώ, κάτι υπαρξιακά μας ταλανίζουν, αλλά γερός πάνω από όλα -με εξαίρεση την τροφική δηλητηρίαση.