Χθες πήρα το
αυτοκίνητο και έκανα μια βόλτα γιατί
το ήθελα... Δεν ένιωθα ότι ήταν ώρα μου
να επιστρέψω σπίτι. Χωρίς να το πάρω
χαμπάρι ήμουν κοντά στο σημείο που προ
ολίγων ημερών είχα ένα μικρό ατύχημα
με το αυτοκίνητο. Μην φοβάσαι, τίποτα
σοβαρό... Και με είχε πιάσει ένας μικρός
πανικός γιατί ήξερα ότι δεν μπορώ να
μην περάσω από εκεί, και πέρασα, και
τίποτα δεν έγινε.
Είναι πράγματα
που δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Και όταν
εξηγούσα σε φίλους τι έγινε με το
μικροατύχημα μου έλεγαν “Καλά να
'μαστε”. Μα δεν είμαστε καλά... Δεν φτάνει
που πρέπει να προνοώ το καλό του εαυτό
μου (βλπ. μην τρέχεις και άλλα τέτοια)
τώρα πρέπει να προνοώ για τον κάθε βλάκα
με άδεια οδηγού; Για αυτό δεν το συζήτησα
πολύ, όποτε με ρωτούσαν απαντούσα με
ένα ύφος σχεδόν ενοχλημένου και
ενοχλητικού και άλλαζα συζήτηση.
Φόβος. Ξέρεις
πολλές φορές σκεφτόμαστε “Τι και αν...”
και αρκετές από αυτές είναι στιγμές
φόβου. Τι και αν ξαναγίνει, τι και αν το
ξαναπάθω, τι και αν αύριο πάλι θα 'ναι
τα πράγματα έτσι, και πάει λέγοντας.
Αλλά συνειδητοποιώντας χθες, για πολλοστή
φορά, ότι μπορεί η προνοητικότητα του
ανθρώπου να σε οδηγήσει μπροστά μπορεί
επίσης να σε κρατήσει πίσω. Γιατί ο φόβος
μην συμβεί κάτι κακό είναι προνοητικότητα
τρόπον τινά, με το να προσπαθήσεις να
μην σου συμβεί κάτι χειρότερο.
Αυτόν τον
παράγοντα Χ τον έχω στο μυαλό μου λέγοντας
“ξέρεις τι, θες να κάνεις αυτό αλλά
υπάρχει και ένας παράγοντας Χ, δεν θα
τον πω τύχη ή ατυχία, ένας εξωτερικός
παράγοντας, που είναι εκτός της ζώνης
επιρροής σου που μπορεί να σου ανατρέψει
αυτό που θες να κάνεις. Και σε αυτή την
περίπτωση, που δεν θα τα καταφέρεις, μη
σκας, κάνε το καλύτερο δυνατόν”.
Έτσι χθες πήρα
το αυτοκίνητο και έκανα μια βόλτα γιατί
δεν ένιωθα ότι ήταν ώρα μου να επιστρέψω
σπίτι, αλλά όταν έφτασα σπίτι ένιωσα
καλύτερα.
