It's Thursday

Ρωτάω τον εαυτό μου αν έχω ερωτευτεί μέχρι τώρα...

Διστάζω, δεν απαντώ.

Γενικά πιστεύω πως δεν είμαι άνθρωπος με υψηλά standards, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ξέρω τι θέλω. Αν έχω standards αυτά είναι γενικά. Δεν θα μου κάνει διαφορά τι χρώμα θα είναι τα μαλλιά του άλλου ή δεν θα μου κάνει διαφορά αν δεν έχει μαλλιά, γιατί πολύ δεν εκλαμβάνω το λουκ ως απόδειξη καλής ή κακής συμπεριφοράς. Ούτε ιδιαίτερες “προτιμήσεις” έχω...

Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας.

Πριν 2 χρόνια θα σου έλεγα πως δεν θα φιλιόμουν ουδέποτε δημόσια. Τώρα έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα αλλά και πάλι θεωρώ ότι είναι κουλ να εκδηλώσεις τον έρωτα σου δημόσια, δεν είναι όμως ανάγκη να κάνεις με την γλώσσα σου ανασκαφές στις αμυγδαλές του άλλου. Ελευθερία έκφρασης όμως πάνω από όλα. Οι έντονες εκδηλώσεις αγάπης για μένα αναλύονται ως κοινωνικοπολιτισμικές εκφάνσεις της ζωής μας.

Μου την δίνει το οτιδήποτε σε σχήμα καρδιάς...

Αν και η καρδιά δεν έχει αυτό ακριβώς το σχήμα πάλι μου την δίνει. Και νομίζω δεν είναι που δεν είμαι ερωτευμένος τώρα, απλά το βρίσκω παιδιάστικο και αφελές... Ίσως αν υπήρχε ένα εξευγενισμένο σχήμα εγκεφάλου να το γούσταρα περισσότερο γιατί είμαι εγκεφαλικός τύπος. Έχω μάθει (πάθει έγραψα, γλώσσα λανθάνουσα; δεν ξέρω) να μην επενδύω αισθηματικά και αυτό είναι το κυριότερο από όλα που με κρατάει σε σχέσεις μου (διαπροσωπικές, γιατί το άλλο δεν έτυχε, ούτε πέτυχε).

Να ξετυλιχτείς...

Το νόημα είναι όμως να δίνεσαι εκεί που πρέπει, εκεί που το έχεις ανάγκη και εκεί που ικανοποιούνται ανάγκες σου. Είτε αυτό είναι οικογένεια είτε άνθρωπος (ανεξαρτήτως φύλου), είτε ασχολία είτε δουλειά. Δεν θα αναπτύξω τώρα θεωρίες και πυραμίδες Μάσλοου, αυτά να τα διαβάσετε μόνοι σας!

Και όσον αφορά στον έρωτα...

Ποτέ μην λες ποτέ...

Αντιθέσεις

Σε μια άλλη χώρα ένας άντρας χώρισε και έγραψε ολόκληρο άλμπουμ για την πρώην του, ο James Blunt. Στην Ελλάδα ο Παντελίδης της έγραψε Δεν ταιριάζετε σου λέω και Συνοδεύομαι!

Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, στην δεκαετία του 80, όλοι ντυνόντουσαν με απαράδεκτα ρούχα και ήταν μοδάτοι. Σήμερα ντυνόμαστε με μοδάτα ρούχα και είμαστε απαράδεκτοι!

Στην Αμερική πολλοί τραγουδιστές και ηθοποιοί έχουν στηρίξει τον Ομπάμα. Ο Γαϊτάνος και ο Σφακιαμανάκης στηρίζουνε φασίστες...

Αν κάποιος δημοσιογράφος αντέγραφε συνάδελφο θα παρατιόταν, αν δεν τον απόλυαν. Στην Κύπρο δεν έχει συμβεί ΟΥΤΕ το ένα ΟΥΤΕ το άλλο! Αντίθετα προήχθη λίγο καιρό μετά...

Στο Ντουμπάι κτίζουν πόλεις πάνω σε νερά. Εμείς τις κτίζουμε σε στέρεο έδαφος και πέφτουν...

Οι Εβραίοι εκείνον που ήταν άγαμος και έμενε κοντά στην μάνα του μέχρι τα 30 του τον έκαναν θεό. Εμείς σήμερα διαδίδουμε φήμες πως είναι γκέι!

Αν κάποιος έκλεβε λεφτά κάποτε τον κρέμαγαν δημοσίως, μετά τους είχαν μαντρωμένους σε φυλακές, τώρα τους έχουν μαντρωμένους σε Βουλές.

Κάποτε τα κινητά είχαν το μέγεθος παπουτσιού νούμερο 47. Σήμερα το μέγεθος προφανώς δεν έχει σημασία (για τα κινητά)!

Σε μια άλλη χώρα αν δυο άντρες θέλουν να παντρευτούν τους το επιτρέπουν. Στην Κύπρο δεν μπορούν και στην Αφρική τους σκοτώνουν...

Στην Κύπρο τα θέατρα μετράνε τους θεατές. Στο Ισραήλ είναι επιχορηγημένη η προέλευση στα θέατρα για μαθητές και στρατιώτες.

Carrie On

Αν μιλούσα στα αγγλικά, αν ο υπολογιστής μου ήταν Mac, αν φορούσα φούστες και επιεικώς μέτρια παπούτσια θα ήμουν η Carrie Bradshaw! Είναι λες και αυτά που σκέφτομαι γίνονται απευθείας voice-over, και τα μάτια μου που εστιάζουν μια στο document και μια στα πλήκτρα, μια στην αντανάκλαση και μια στο κινητό, γίνονται κινηματογραφικά (άντε και τηλεοπτικά) πλάνα και επομένως νιώθω σαν να βρίσκομαι σε sequel, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε prequel λόγω ηλικίας, του Sex and the City...

Και για να μην αρχίσω το ποτό ξεκίνησα με cider...

Ξέρεις πως το σκέφτομαι τώρα... Ότι βλέπεις μια άσπρη οθόνη με ένα μαύρο κέρσορα και να βλέπεις ένα ένα ξεχωριστά τα γράμματα την ώρα που δακτυλογραφώ την εξής ερώτηση: “Γιατί να υπερβάλλω τόσο πολύ;” Και τώρα έρχεται η επεξήγηση της ερώτησης. Πότε επιτέλους θα χαλαρώσω, όλες αυτές οι σκέψεις με βάζουν σε μια πολύ περίεργη διάθεση. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια! Θα βγάζω καπνούς σε λίγο και δεν έχουμε συναγερμό καπνού να ξέρω που να σταματήσω...

Δουλειά δεν έχω να ασχοληθώ μαζί της, δεν έχω καμία όρεξη να κατηγορήσω πανεπιστήμια, μαθήματα και καθηγητές, δεν μπορώ για τεχνικούς λόγους επίσης να ασχοληθώ με τα κυριότερα μέχρι τώρα χόμπυ μου και επομένως δεν μπορώ να ακολουθήσω την γνωστή μέθοδο και αποτελεσματικότερη -κατ' εμέ- της εργομανίας. Και είμαι εδώ να δακτυλογραφώ γενικά και αόριστα για το ότι δεν ξέρω που παν τα τέσσερα μου.

Νομίζω πως η έλλειψη ενθουσιασμού έχει να κάνει με ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι λειτουργώ με πολλές σκέψεις ταυτοχρόνως. Αλλά θέλω και εγώ τον χώρο μου, κάτι που νιώθω πως δεν έχω. Απλά βγαίνει κι όλη αυτή η αρνητική ενέργεια προς τα έξω είναι λες και είμαι γεροντάκι παλιάς γενιάς και παραπονιέμαι μέχρι να μου βγει η ψυχή. Όμως για καλή μου τύχη από μικρός μ' άρεσε να ξεμπερδεύω μπλεγμένο μάλλινο κουβάρι, όση ώρα και αν έπαιρνε, δεν είμαι των άμεσων τομών, δεν είμαι υπερασπιστής του “ό,τι δεν λύνεται, κόβεται”! Και για αυτό δεν τα παρατώ...

Καλή βδομάδα!