I Dreamed a Dream

Ήμουν σε ένα σπίτι, μάλλον δικό μου θα ήταν. Περίεργη διακόσμηση, αυτό που ονομάζω εγώ μίνιμαλ με πινελιές από διακοσμητικά. Τα χρώματα ήταν ζεστά, είχα ένα γωνιακό καναπέ και μια πολυθρόνα, η τηλεόραση στο έπιπλο, πολλά CD, παλιά, καινούργια, χρησιμοποιημένα, άλλα σκονισμένα. Περιοδικά πολλά για το σπίτι, για εξόδους και μια βιβλιοθήκη λίγο πιο δίπλα με βιβλία που μάλλον δεν τα διάβασα εγώ και ούτε πρόκειται.

Στο διπλανό δωμάτιο ήταν μια κουζίνα χρωματιστή, πράσινη. Και είχε ένα ψυγείο μεγάλο που πάνω είχε ζωγραφιές, ζωγραφιές που αν θα τις έκανε κάποιος ενήλικας θα ήταν απαίσιες αλλά ήταν υπέροχες, λάμπανε με τα χρώματα και τα χαμόγελα. Και είχε κάτι φωτογραφίες στο ψυγείο με ωραία μαγνητάκια αλλά άκουσα φωνές και προχώρησα...

Ένας διάδρομος φωτεινός, δεξιά μου στην πρώτη πόρτα ήταν ένα μπάνιο, αριστερά μου στην πρώτη πόρτα ήταν ένα άδειο δωμάτιο με ένα γραφείο και μερικές κούτες, το δεύτερο δωμάτιο στα δεξιά μου ήταν κλειδωμένο και προχώρησα στο επόμενο. Ήταν το πιο ωραίο υπνοδωμάτιο που είχα δει. Ένα υπέρδιπλο κρεβάτι μια τεράστια ντουλάπα, δικό του μπάνιο και βεράντα. Στην βεράντα είχε σκιά και μύριζε ωραία, είχε διαφόρων λογιών λουλούδια... μετά άκουσα θόρυβο πίσω στην κουζίνα.

Τρέχω και βλέπω έναν άντρα του οποίου το πρόσωπο δεν έβλεπα καθαρά λόγω του φωτός από την μεγάλη τζαμαρία, ήταν πιο μεγάλος από μένα και φορούσε κανονικά ρούχα, όχι κοστούμια και γραβάτες. Και μου δείχνει με το δάκτυλο του πίσω από τον πάγκο, τότε προσπάθησα να δω το πρόσωπο του, μόνο το χαμόγελο του είδα.

Ήταν λες και ήμουν σε ταινία, σαν να ήμουν στο Inception, κάποιος έπαιζε με το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Ήμουν χαμένος, ένιωθα ζαλισμένος, το ίδιο αίσθημα είχα και όταν ξύπνησα. Ήταν λες και είχα προβάδισμα στον χρόνο, όλα κυλούσαν αργά και εγώ περπατούσα με κανονικούς ρυθμούς στο άγνωστο για μένα σπίτι αλλά λες και το ήξερα από κάπου. Περπατούσα και ένιωθα τα χρώματα κινούνται με εμένα, ίσως δεν άλλαξα ποτέ δωμάτιο αλλά περπατούσα. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές εκτός από εκείνο το δωμάτιο, το δεύτερο δωμάτιο στα δεξιά.

Αποφασίζω να δω τι κρύβεται πίσω από τον πάγκο, ο άλλος άντρας συνέχιζε να χαμογελά και φαινόταν κουρασμένος και λαχανιασμένος. Προχωρώ αργά και ο χρόνος κυλάει ολοένα και πιο αργά, νιώθω την καρδιά μου να μην θέλει να πάει πιο αργά και κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να περπατήσω γρήγορα και με το που αγγίζει το πόδι μου κάτω ο χρόνος επανήλθε σε κανονικά επίπεδα. Παραπατώ και πάω να πέσω, επιτέλους βλέπω πίσω από τον πάγκο...

Ήταν ένα κοριτσάκι που κρυβόταν. Ήταν το πιο όμορφο κοριτσάκι που είδα ποτέ στην ζωή μου. Ήταν μικρούλα γύρω στα 5-6, είχε σγουρά μαλλάκια και φορούσε τέλειο φορεματάκι. Αμέσως κοίταξε ψηλά. Είδα δυο μάτια αμυγδαλωτά φοβισμένα στην αρχή και μετά γέλασε, μετά γελάσαν και τα ματάκια της. Αμέσως ορμάει και με αγκαλιάζει. Δεν μιλάει, με αγκαλιάζει σφιχτά.

Δεν μου έμοιαζε καθόλου, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου... Ήταν το πιο γλυκό κοριτσάκι που είδα... με πιάνει από το χέρι και με τραβά, δεν μου μιλά κανένας. Ο άλλος άντρας έβαλε το χέρι του μπροστά στο πρόσωπο του και χαμογελούσε ακόμα. Με παίρνει στον διάδρομο και η πόρτα αυτή την φορά ήταν ανοιχτή. Ήταν ένα παιδικό δωμάτιο, με ένα μικρό κρεβάτι, μια μικρή ντουλάπα και πολλά παιχνίδια, γεμάτο παιχνίδια, άστατο δωμάτιο αλλά δεν με ενοχλούσε. Κοίταζα εγώ και δεν αντιδρούσα. Αμέσως αφήνει το χέρι μου και τρέχει, ψάχνει ανάμεσα σε κάτι χαρτιά, παίρνει ένα και το φέρνει. Ήταν μια ζωγραφιά, από εκείνες που είχε το ψυγείο πάνω, ελαφρώς βελτιωμένη, την κρατάει και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτήν. Την κατεβάζει και βλέπω πάλι εκείνα τα μάτια. Μετά μου δείχνει με παράπονο την ζωγραφιά, την παίρνω στα χέρια μου.

Ξαφνικά τα χέρια μου άλλαζαν, έδειχναν πιο ώριμα. Η ζωγραφιά είχε 2 φιγούρες και ακόμα μια μικρότερη να κρατάνε χέρια και από κάτω έγραφε Μπαμπάς + Εγώ + Μπαμπάς... Ακούω βήματα πίσω μου και ξαφνικά η πόρτα χτυπά δυνατά και ξυπνώ... Ξύπνησα ιδρωμένος και διψούσα... διψούσα... για ζωή;