Teddy Bear

Γιατί αγαπάω τα αρκουδάκια μου; Μου λένε ότι φέρομαι πολύ περίεργα όταν ασχολούμαι με τα αρκουδάκια μου. Και αυτό αληθεύει, με όσα έχουν απομείνει φυσικά στο δωμάτιο μου... Σκεφτόμουν ότι όντως και νευριασμένος να είμαι, με τα αρκουδάκια μου δεν έχω ιστορικό βιαιοπραγίας. Έχω αρχίσει να υποπτεύομαι πως τους φέρομαι καλύτερα και από τον άνθρωπο που του φέρομαι άψογα!

Με κουράζει μερικές φορές αλλά χαίρομαι που είμαι η φωνή της λογικής σε αυτό το σπίτι. Όταν κάποιος έχει πρόβλημα, με ρωτά και εγώ απαντώ κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του, ίσως γιατί είμαι απλός και αποτελεσματικός (σαν τα καθαριστικά χώρου ή το νέο απορρυπαντικό ένα πράμα). Τα δικά μου τα προβλήματα -που είναι σχεδόν ανύπαρκτα- και πάλι θα τα λύσω εγώ. Οι συμβουλές είναι κάτι που μου αρέσει να δίνω... Κι όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι... (αναμενόμενη αντίδραση: “Ωχ”)

Στο σπίτι με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για όλα τα θέματα και για προσωπικά ζητήματα. Και όλο αυτό είναι νομίζω ένας κύκλος. Από την παιδική μου ηλικία (αναμενόμενη αντίδραση: Close Tab), ήμουν ακόμα πιο κλειστός χαρακτήρας, δεν ήμουν κοινωνικός, έπαιζα μόνος μου με τα παιχνίδια, το μόνο κοινωνικό πράγμα που έκανα ήταν να βλέπω τηλεόραση! Για αυτό και η μυωπία! Στο σπίτι ήμασταν όλοι λίγο κάπως μουδιασμένοι. Η επικοινωνία με τους γονείς μου αποκαταστάθηκε πριν μόλις λίγα χρόνια, αν και ζούσαμε στο ίδιο σπίτι δεν επικοινωνούσαμε...

Δεν περίμενα να έχω μια τέλεια παιδική ζωή, γιατί στην τελική ποιο παιδί δεν έχει παράπονο; Το τέλειο δεν υπάρχει και το ξέρουμε. Και η τελειότητα δεν είναι στα πολλά παιχνίδια ή στο καινούργιο παιδικό δωμάτιο ή στο ακριβό νηπιαγωγείο ή στα πολλά πάρτι γενεθλίων. Και δεν περιμένω να ζήσω μια τέλεια ζωή με ακριβά ρούχα, με ωραίο αυτοκίνητο, μια χαρούμενη οικογένεια, με παιδάκια και ένα μεγαλούτσικο σπιτάκι.

Μερικές φορές σε κουράζει να είσαι σοβαρός και αυτό το βλέπετε και από τα ποστ μου, θέλεις και εσύ να κάνεις κάτι να ξεφύγεις από την βαρεμάρα της σοβαρότητας ή της σοβαροφάνειας έστω. Και όταν λέμε με-σοβαρότητα συνήθως εννοούμε την παιδική ή εφηβική ηλικία. Επιστρέφω έτσι στην παιδική μου ηλικία, στην τάχα μη-σοβαρή, και απομονώνομαι. Πολύ πιθανόν να περνάω αρκετές ώρες μόνος μου στο δωμάτιο μου. Όπως συμβαίνει και τώρα... Με ένα αρκουδάκι αγκαλιά... Τι κάθομαι και σας λέω ε;