Demand

Να μάθεις απ' τη ζωή να είσαι πιο διεκδικητικός. Όχι από την ζωή, αόριστα, γενικά, ουτοπικά. Από την ζωή σου, από τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα πράγματα. Θα μπορούσαμε να είχαμε μια πολύ καλύτερη ζωή αν το απαιτούσαμε από τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, στον ίδιο βαθμό.

Είναι πράγματι πολύ περίεργο και παρεξηγήσιμο το πως... “γίνεται” κάποιος διεκδικητικός. Διεκδικητικός δεν σημαίνει να είσαι και πιεστικός. Διεκδικητικός είσαι όταν αποζητάς αυτό που σου αξίζει ή αυτό που νομίζεις ότι σου αξίζει χωρίς όμως να πιέζεις τους άλλους ή να υπερβαίνεις το μέτρο. Όταν ξεπερνάμε το μέτρο η ζωή δεν είναι ζωή, οι άνθρωποι που διεκδικούν πράγματα που νομίζουν ότι τους αξίζουν αλλά δεν το αξίζουν καίγονται. Όχι στο πυρ το εξώτερον όπως η εκκλησία θέλει οι πιστοί της να πιστεύουν αλλά σε ένα κοσμικό, συμπαντικό ίσως, πυρ το οποίο δεν καίει καθόλου. Σχηματικό κι αυτό, όπως το θεολογικό.

Κοσμολογικά είμαστε μια τελεία. Όχι μια τελεία, στο τέλος μιας πρότασης. Είμαστε μια γιγάντια μαύρη κουκκίδα, είμαστε μια μαύρη εικόνα. Και το χρώμα επίσης σχηματικό, αν δεν σας αρέσει αντικαταστήστε το με κάποιο άλλο χρώμα της αρεσκείας σας. Εμείς είμαστε κομμάτια μιας αδιάσπαστης εικόνας, που επειδή δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε, την χλευάζουμε, την ξεχνάμε ή και την απορρίπτουμε.

Είναι άξιο απορίας πολλές φορές το πόσο “χαζοί” μπορεί να είναι οι άνθρωποι. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οι καλές στιγμές, αλλά και οι ακατανόητες. Δεν θέλω να θίξω προβλήματα πειθαρχίας, στρατιωτικού τύπου, δεν λέω ότι πρέπει όλες οι χώρες να έχουν ανθρώπους που να μην παραπονιούνται, να ξυπνάνε στις 6 το πρωί να τρέχουν στη δουλειά και να νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Καμία σχέση. Λέω απλά ότι χρειάζεται λίγος νους να ζήσεις απλά και αυτό να σε γεμίζει.

Και η ευτυχία, όπως είπα πολλές φορές, είναι κατάσταση του μυαλού. Άρα όλα ξεκινάνε από μέσα και βγαίνουν προς τα έξω, όλα ξεκινάνε από πάνω και καταλήγουν κάτω, όλα είναι εδώ μέσα *δείχνω το κεφάλι μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι όταν το γράψω κανείς δεν ξέρει που είναι το μέσα* και καλά κάνουμε το ακονίσουμε το μυαλουδάκι μας και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας και από τους γύρω μας κάτι καλύτερο.

Cats

Ξέρεις γιατί μ' αρέσουν τα γατιά; Γιατί είναι ειλικρινή. Χωρίς σκέψεις. Και δεν λογοκρίνουν τους εαυτούς τους. Θέλουν να κάνουν κάτι θα το κάνουν. Επιπλέον είναι ζώα που αν θέλουν αγάπη και στοργή θα στο ζητήσουν. Ξέρεις πότε επιζητούν κάτι τέτοιο, ξέρεις ότι αν ο γάτος πάει να ξαπλώσει κάτω απ' το αυτοκίνητο σημαίνει πως θέλει την ησυχία του, ξέρεις πότε είναι ώρα για παιχνίδι, ξέρεις πότε πεινάει και πότε πρέπει να του βάζεις φαγητό. Όχι γιατί τα εκπαιδεύσαμε έτσι. Σε αντίθεση με τα σκυλιά οι γάτοι εναρμονίζονται στο περιβάλλον και μεταβάλλονται ανάλογα με τον άνθρωπο. Τα γατιά είναι έτσι από φυσικού τους, τουλάχιστον οι ήμεροι γάτοι.

Οφείλω να παραδεχτώ πως μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι γάτοι τσακώνονται, γιατί να μην γουστάρουν αγκαλιές και δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικός μου γάτος δε μ' αφήνει να του καθαρίσω το ματάκι του ή γιατί δεν του αρέσει να παίζει με μπάλες, όπως νόμιζα ότι θα γινόταν. Οφείλω επίσης να παραδεχτώ πως η καρδιά μου χτυπά γρηγορότερα όταν ακούω τους γάτους να τσακώνονται, φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι ο δικός μου. Να θυμηθώ να μην κάνω παιδιά που λέτε.

Ανησυχώ πολύ... Αλλά μαθαίνω. Μαθαίνω πως μερικές φορές μπορεί να λείψει ολόκληρη μέρα... Μαθαίνω ότι τρώει κι αλλού άμα βρει φαγητό. Αλλά όσο μπαίνω στην σκέψη αντιλαμβάνομαι ότι ο γάτος είναι σαν ένας άλλος άνθρωπος που θέλω να βάλω στην ζωή μου. Η μάνα μου παραληρεί όταν βλέπει το ζώο, φωνάζει για τις τρίχες, τα μικρόβια, το ένα, το άλλο, το στραβό της, το βιολί της και πάει λέγοντας. Εγώ δηλώνω ότι είναι μέλος της οικογένειας (μου).

Έτσι είμαστε και με τους ανθρώπους. Θέλουμε να είναι ειλικρινείς απέναντι μας και όντως πολλές φορές δεν ξέρουμε γιατί συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν χρειάζεται. Τα σκυλιά, τα γατιά και προπάντων οι άνθρωποι χρειάζονται την κατανόησή μας και την υπομονή μας αφού όμως πρώτα κερδίσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Γουστάρω να έχω τον γάτο στο σπίτι και να κοιμάται στα πόδια μου καθώς βλέπουμε τηλεόραση κι ας φωνάζει η μάνα μου για αιώνες.

Αγαπάτε τα ζώα, τα μόνα που 'ναι σώα