Cats

Έβρισκα τους γάτους εκνευριστικά πολυγαμικούς... Είναι όμως εξαιτίας της ανασφάλειας της εποχής. Κοιτάξτε, ξέρετε και εσείς ότι τα πράγματα στον ερωτικό τομέα και στις διαπροσωπικές σχέσεις έχουν αλλάξει τόσο πολύ και είμαστε σε άλλα επίπεδα πια. Και εγώ πάντα είχα αυτό το ρομαντικοτέτοιο μικρόβιο και ήθελα τις αποκλειστικότητες μου ένιχαου, και η σκέψη από μόνη της ότι μοιράζομαι έναν άνθρωπο -ερωτικά- με άλλους με εξοργίζει. Λογικό έτσι; Κάποτε προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήμουν λάθος κιόλας...

Τα πράγματα άλλαξαν δυο χρόνια περίπου πριν... όχι με τις σχέσεις, με τους γάτους. Ένας γάτος, αλήτης, παλιόπαιδο, άρχισε να συχνάζει στην αυλή μας και απλά καθόταν. Το επόμενο βήμα έγινε όταν του φέραμε φαγητό (ναι, ο έρωτας περνάει από το στομάχι). Και μην τα πολυλογώ τώρα, ο γάτος άρχισε να με εμπιστεύεται και γίναμε καλοί φίλοι. Το βράδυ όταν κοιμούνται οι δικοί μου, καθόμαστε μαζί στον καναπέ, βλέπουμε τηλεόραση και πάει λέγοντας... Νομίζω δεν τρώει κι αλλού πια, πιο παλιά το έκανε, είμαι σίγουρος.

Τώρα έχουμε συνδεθεί ψυχολογικά. Άρα θεωρώ πως έχω κατοικίδιο... Αλλά αυτός ο γάτος είναι ακόμη αλήτης. Ναι, του αρέσει να τον χαϊδεύω, του αρέσει να καθόμαστε μαζί, αλλά είναι και οι δικοί του όροι επί τάπητος... θέλει φαγητό. Βλέπεις η μέχρι τώρα απειρία μου σε ζητήματα σχέσεων με είχαν κάνει να ξεχάσω ότι οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζονται και από τους δύο συμμετέχοντες. Απλά το θέμα είναι ότι τώρα είναι αλλιώς.

Δεν θέλω να λείπω από το σπίτι. Ακόμα και πριν δεθούμε τόσο πολύ, ένιωθα άσχημα όταν του έβαζα φαγητό και έκλεινα την πόρτα, ξέροντας ότι αφού φάει θα κάτσει έξω από την πόρτα. Ένιωθα άσχημα όταν έφευγα από το σπίτι την ώρα που ερχόταν. Είμαι ενοχικός τελικά; Από την άλλη νιώθω τόσο μεγάλη χαρά όταν τον βλέπω να με περιμένει να κατέβω από το αυτοκίνητο όταν επιστρέφω από την σχολή. Νιώθω απέραντη χαρά όταν έρχεται τρέχοντας όταν ακούσει να ξεκλειδώνω την πίσω πόρτα. Είναι σαν παιδί μου.

Και τώρα είμαι άλλος άνθρωπος. Αδιαφορώ για τις τρίχες που θα έχουν τα ρούχα μου, απαξιώ για τις φωνές της μάνας, δεν με ενδιαφέρει να ξοδέψω παραπάνω λεφτά για να του αγοράσω κάτι ξεχωριστό για να φάει. Αλλά ανησυχώ για αυτόν, μερικές φορές υπερβολικά, σκέφτομαι δυο και τρεις φορές αν θα κάνω πολυήμερες διακοπές και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχει κι άλλος εκεί έξω, κάπου εδώ τριγύρω, που νιώθει ακριβώς το ίδιο για αυτόν τον γάτο.

ΥΓ. Γνώρισα κάποιον.

Waterfalls

Ποιά είναι τα όρια του ανθρώπου; Έχει ο άνθρωπος όρια; Πού μπορεί να φτάσει αυτός ο ρημάδης ο άνθρωπος; Από την μια είμαι ο τύπος που λέει ότι όλοι μπορούν να καταφέρουν ό,τι θέλουν αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν μπορούν όλοι να είναι καλοί σε όλα τα πράγματα. Έχω ξαναγράψει για αυτό, πριν καιρό, αλλά δεν θυμάμαι αν βρήκα άκρη. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση ή καμία σχέση; Αν συνεχίσω να σκέφτομαι με αυτούς τους ρυθμούς με βλέπω κλεισμένο σε ένα εξωτικό τρελοκομείο!

Θέλω να κάνω ένα νέο άνοιγμα, επαγγελματικό, αλλά δεν είμαι τόσο καλός σ' αυτό... Δεν ξέρω αν είναι εφικτό, κοινώς I suck at it. Και είμαι και πεισματάρης βρε γαμώτο -ένεκα κληρονομικότητας απ' ότι αντιλαμβάνομαι- και αν δεν μπορώ να το κάνω δεν θέλω να το κάνω. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω! Ωραία περνάμε #Όχι.

Δεν μπορώ να μείνω προσκολλημένος σε ένα πράγμα... είμαι πολυπράγμων άνθρωπος, εργομανής (και δυστυχώς για τη μάνα μου όχι εργασιομανής)... θέλω να κάνω πολλά πράγματα, την βρίσκω έτσι. Φυσικά είναι και οι μέρες που θέλω να μην κάνω τίποτα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Την βρίσκω με το να κάνω πράγματα για εμένα, για το γαμώτο μου, για να εκφράζομαι, για να ανακουφίζω την ανθρωπιά και τον εαυτό μου. Απλά χάνω τα όρια, χάνω κάτι, πάντα...

Κάποτε άνοιγα πολύ το στόμα μου... έλεγα τα σχέδια μου. Τώρα κρατώ το στόμα μου κλειστό... και δεν κάνω σχέδια. Απλά βαριέμαι, και με βαριέμαι. Νιώθω ότι μεγαλώνω, και δεν πλησιάζουν τα γενέθλια μου για να πω ότι είναι φυσιολογικό... Νιώθω ότι δείχνω πάντα πιο μεγάλος απ' αυτό που είμαι, νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα στο κρανίο μου, δεν ξέρω τι... είναι κανένα νεύρο συνδεδεμένο αλλιώς; Θα το 'χα καταλάβει, αν όχι εγώ, κανάς γιατρός ίσως.

Θέλω να κοιμάμαι τις περισσότερες ώρες της μέρας. Αυτό... προς το παρόν.

Καλή Βδομάδα!!!

Plan B

Σε ότι κάνουμε υπάρχει ένα ρίσκο... για ό,τι αποφασίσουμε υπάρχουν και οι επιπτώσεις, θετικές και αρνητικές... αλλά το αν έχουμε εναλλακτικές, ένα plan b, είναι απόφαση και επιλογή δική μας. Έτσι και με το ταξίδι μου στην Αθήνα, ήταν κάτι καινούργιο, ήταν ένα ρίσκο, είχε επιπτώσεις και είχα και το plan b στο τσεπάκι στην περίπτωση που δεν... και τελικά δεν... Αλλά that's life, που λένε και στο χωριό μου.

Όποιος παίζει το παιχνίδι δεν σημαίνει ότι αυτομάτως κερδίζει (σε όλα). Εδώ είμαστε να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να (εμ)πλουτίζουμε τον εαυτό μας με εμπειρίες που θα φανούν χρήσιμες μια άλλη μέρα. Σημασία έχει να μην επαναπαύεσαι, με την καλλιτεχνική έννοια... Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω και μιας και ο άνθρωπος είναι ένα ζώο με ανεπτυγμένη την ιδιότητα προσαρμογής, οφείλουμε να την χρησιμοποιούμε. Υπέρ μας.

Φυσικά ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που χρησιμοποιεί λεφτά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που πιθανόν να το έχω ήδη αυτο-συζητήσει και που σίγουρα κανείς δεν θέλει να αναπτύξω. Όπως και να 'χει...

Δεν φτάνει στην ζωή -έτσι όπως είναι- να δράττεσαι απλά τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται αλλά να τις προκαλείς κιόλας! Σημασία έχει να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν με αυτά που έχουμε... και αν μπορούμε να κερδίσουμε κι άλλα στην πορεία ακόμη καλύτερα. Ίσως αυτό να ήταν το plan a εξαρχής τελικά...

Καλό μήνα!