Και μετά τι;
Το χειρότερο
πράγμα για έναν έρωτα είναι ο φόβος του
μέλλοντος. Και όταν λέω μέλλον δεν εννοώ
τα παιδιά και τα εγγόνια... Εννοώ το
αύριο. Έχεις συνηθίσει να στέλνεις ένα
μήνυμα -τουλάχιστον- την ημέρα να δεις
τι κάνει ο άλλος. Έχεις μπει στο τρυπάκι
να φανταστείς εκείνο το μέλλον, το
υπερβολικό, με τον άλλον. Έχεις ίσως ήδη
σκεφτεί πως είναι αδύνατον να απουσιάζει
αυτό το άτομο από εκείνο το μέλλον, το
αυριανό. Τέλος έχεις ήδη κάνει λίστα
αυτά που είπατε πως θα κάνατε και δεν
κάνατε ακόμα.
Φθάνει η στιγμή
που κάτι δεν πάει καλά. Ξέχασε τα γενέθλια
μου. Είπα, “Εντάξει άνθρωποι είμαστε,
ξεχνάμε μερικές φορές”. Υπάρχουν και
εκείνες οι στιγμές, τρανές αποδείξεις.
Ανοίγει το στόμα του και σε κάνει να
πονάς, πας να του μιλήσεις και δεν
καταλαβαίνει, φαίνεται να μην καταλαβαίνει.
Προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα καλύτερα
αλλά οι προσπάθειες σου είναι ήδη
μεγαλύτερες από την λίστα με τα πράγματα
που θα κάνατε αλλά δεν κάνατε.
Συνεχίζεις να
βρίσκεις ευφάνταστες δικαιολογίες.
Συνεχίζεις να εργάζεσαι με αμείωτη
προσπάθεια αλλά όχι αμείωτο ενδιαφέρον.
Ανταπόκριση.
Κανείς δεν θέλει να μιλάει σε ένα τοίχο.
Κανείς δεν μπορεί να λύσει θεωρητικά
μια πράξη με άγνωστο χ αν δεν την γράψει
στο χαρτί. Κανείς δεν πάει σε ψυχολόγο
ο οποίος έχει τακτική να ακούει μόνο! Ή
ακόμα και αν πάει, είναι για συγκεκριμένο
χρονικό διάστημα. Μέχρι να κουραστεί
να προσπαθεί. Χρειάζεσαι καθοδήγηση
από ένα ψυχολόγο. Έτσι χρειάζεσαι την
ανταπόκριση από κάποιον που θέλει να
ονομάζεται φίλος σου, σύντροφος σου,
εραστής σου ακόμη. Θέλεις να ξέρεις που
πάει το πράγμα.
Βαρέθηκες να
δικαιολογείς. Κουράστηκες να προσπαθείς.
Το χειρότερο
πράγμα για έναν έρωτα είναι ο φόβος και
η απουσία του μέλλοντος. Να λες, οκ, κι
ας τα παρατήσω όλα, και μετά τι; Είναι
απολύτως φυσικός ο φόβος του αγνώστου.
Γιατί ίσως εκείνη η εικόνα του μέλλοντος
με εκείνο το άτομο να έχει αρχίσει να
ξεθωριάζει.
Είναι περίεργο
το πως μπορείς να... ζεις τους φίλους
σου.
