Λοιπόν, εδώ είμαι πάλι… Άργησα, αλλά χρειαζόμουν χρόνο. Είχα χάσει τον εαυτό μου, είχα πάθει μια κρίση ταυτότητας! Ποιος είμαι; Τι είμαι; Τι κάνω;
Η αλήθεια είναι ότι βρήκα απαντήσεις σε κάποια αλλά δεν μου είναι αρκετές (ως άνθρωπος που είμαι) Οι απαντήσεις που βρήκα στα ερωτήματα με έκαναν να συνειδητοποιήσω την αλήθεια… από μια ρεαλιστική έως και απαισιόδοξη πλευρά διότι είχα φτάσει σε ένα Άλφα επίπεδο να φλομώνω τον εαυτό μου με ωραία ψεματάκια!
Μέσα από τις απαντήσεις μου ανακάλυψα ότι τα όνειρα μου είναι απλά όνειρα, υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, δεν θα υλοποιηθούν… Δεν κυνηγώ αυτό που θέλω! Είμαι ένας άνθρωπος (καλά δεν ορκίζομαι) που είναι επιπόλαιος, υπεραισιόδοξος, τυφλός (τα ψέματα μου κρύβουν την αλήθεια) και αχόρταγος, και ναι έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου… Επί το πλείστον υπερβάλλω σ’ αυτά που λέω που κάνω που αισθάνομαι, φέρομαι ανόητα και γίνομαι πιο κλειστός όσο λέω ότι είμαι ανοιχτός.
Είμαι από τους ανθρώπους που δύσκολα αφήνουν το παρελθόν πίσω τους… «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες την ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου»
Πόσοι από μας περιμένουμε τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο? Για μένα θα είναι πιο πιθανό να ‘ρθει το άλογο μόνο του… Τον εαυτό μου δεν τον έβρισκα ποτέ ωραίο ούτε ελκυστικό! Καλά για αυτό το θέμα μπλέκονται και κοινωνικοί λόγοι, αλλά πέσαμε στην περίπτωση…
Έχω κάνει πολλά όνειρα για το μέλλον και δεν ξέρω αν είναι λάθος… Είναι κάποια πράγματα που δεν ξέρω και άλλα που ξέρω! Αλλά είμαι εδώ και κάθομαι, παραπονιέμαι… Δεν ξέρω πώς να νιώσω, πώς να αντιδράσω, τί να πω, τί να κάνω;
